Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
Przez świat idące wołanie...
(fragmenty poematu o pracy i pokoju) Kończy się dzień. Kobieta ustawia talerze.
Chłopak bochenek chleba wiezie na rowerze.
Stolarz hebel odłożył. Wnet światło ogarnie
latarenki przy bramach i duże latarnie.
Wszędzie lampy rozbłysną różnokolorowe:
na torach i okrętach światła sygnałowe,
lampy w szkołach i w sklepach, lampy w bibliotekach
i na wieżach stalowych, i na miękkich rzekach,
na dworcach, gdzie zegary, w pulpitach, gdzie nuty,
i te małe przy łóżkach, zwane liliputy;
w zakładach produkcyjnych, w wytwórniach i w kinie,
i te, które po balu gasną w "Onieginie":
kinkiety, bras-de-mury, pająki, świeczniki,
lichtarze, kandelabry, złotoramienniki;
i te we mgle, na drutach, którymi wiatr kiwa,
1 tak się trudno rozstać. I te migotliwe
w autach i w motocyklach, różnych świateł dużo.
I świecznik-meluzyna w hotelu "Pod Różą",
w Krakowie, gdzie na piętrze pod numerem szóstym
szuka swoich pantofli Balzaka cień tłusty.
Gdy to wszystko zapłonie i oczy zadziwi,
w jakiejś bocznej uliczce dorożkarz sędziwy
również swoje zaświeci latarnie z cyframi
i do chóru je włączy. A przy każdej bramie
już się świeci - i latem, i podczas śnieżycy -
jak gwiazda numer domu i nazwa ulicy.
Teraz świecę zadmuchnij i podaj mi rękę -
pójdziemy z tobą razem przez sznur latarenek
tą ulicą do góry, aż tam, gdzie ten balkon,
tam zostawiłem skrzypce. I chciałbym je zabrać.
*
Bela Bartok, tyś się pomylił w koncercie,
to nie tak, to nie tak, to nie tak -
ten najwyższy, przeraźliwy ton na kwincie,
gdzie on jest?
gdzieś go zgubił. Bela Bartok?
Ty nie myśl, że to tak można
z oczu łzy jak sok z winnych gron -
ty spójrz: jak król Lear stoi klon
i jesień śpiewa jak sopran.
Ech, co za noc. Nów drży,
nad klonem zajął swe miejsce.
Gwiazdy podeszły do szyb, jak dwaj muzykanci wiejscy,
lepsi niż ty. Bela Bartok.
*
Małe rzeczy foremne! Zegar w rogu na ścianie -
małe muzykowanie;
flaszki z atramentami, nuty, z kory czółenka
i wy, kawy ziarenka,
kwiat na oknie, sęk w desce, złoty pył nad podwórzem,
wszystkie rzeczy nieduże:
gwiazdka śniegu, Usteczek,
wstążki, płomyki świeczek,
wieża w szachach, lis w bajce, wiatr, co w drutach brzęczy -
małe, wesołe rzeczy!
*
Ja wiem: dla barbarzyńcy to są też drobnostki:
elementarze dzieci i kielnie ojcowskie,
sonety, Luwr, Uficje, twój syn, moja córka
i te drzewa, co szumią w wierszach Erenburga;
siewnik, piórnik, młot, smyczek i wesoły taniec,
kłosy, cegły i domy, i gniazda bocianie,
Kochanowski i Tycjan, Piotr Breughel i Cranach,
strona: - 1 - - 2 -
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: Przez świat idące wołanie...
Dodaj komentarz
Przez świat idące wołanie...
Konstanty Ildefons Gałczyński
|
(fragmenty poematu o pracy i pokoju) Kończy się dzień. Kobieta ustawia talerze.
Chłopak bochenek chleba wiezie na rowerze.
Stolarz hebel odłożył. Wnet światło ogarnie
latarenki przy bramach i duże latarnie.
Wszędzie lampy rozbłysną różnokolorowe:
na torach i okrętach światła sygnałowe,
lampy w szkołach i w sklepach, lampy w bibliotekach
i na wieżach stalowych, i na miękkich rzekach,
na dworcach, gdzie zegary, w pulpitach, gdzie nuty,
i te małe przy łóżkach, zwane liliputy;
w zakładach produkcyjnych, w wytwórniach i w kinie,
i te, które po balu gasną w "Onieginie":
kinkiety, bras-de-mury, pająki, świeczniki,
lichtarze, kandelabry, złotoramienniki;
i te we mgle, na drutach, którymi wiatr kiwa,
1 tak się trudno rozstać. I te migotliwe
w autach i w motocyklach, różnych świateł dużo.
I świecznik-meluzyna w hotelu "Pod Różą",
w Krakowie, gdzie na piętrze pod numerem szóstym
szuka swoich pantofli Balzaka cień tłusty.
Gdy to wszystko zapłonie i oczy zadziwi,
w jakiejś bocznej uliczce dorożkarz sędziwy
również swoje zaświeci latarnie z cyframi
i do chóru je włączy. A przy każdej bramie
już się świeci - i latem, i podczas śnieżycy -
jak gwiazda numer domu i nazwa ulicy.
Teraz świecę zadmuchnij i podaj mi rękę -
pójdziemy z tobą razem przez sznur latarenek
tą ulicą do góry, aż tam, gdzie ten balkon,
tam zostawiłem skrzypce. I chciałbym je zabrać.
*
Bela Bartok, tyś się pomylił w koncercie,
to nie tak, to nie tak, to nie tak -
ten najwyższy, przeraźliwy ton na kwincie,
gdzie on jest?
gdzieś go zgubił. Bela Bartok?
Ty nie myśl, że to tak można
z oczu łzy jak sok z winnych gron -
ty spójrz: jak król Lear stoi klon
i jesień śpiewa jak sopran.
Ech, co za noc. Nów drży,
nad klonem zajął swe miejsce.
Gwiazdy podeszły do szyb, jak dwaj muzykanci wiejscy,
lepsi niż ty. Bela Bartok.
*
Małe rzeczy foremne! Zegar w rogu na ścianie -
małe muzykowanie;
flaszki z atramentami, nuty, z kory czółenka
i wy, kawy ziarenka,
kwiat na oknie, sęk w desce, złoty pył nad podwórzem,
wszystkie rzeczy nieduże:
gwiazdka śniegu, Usteczek,
wstążki, płomyki świeczek,
wieża w szachach, lis w bajce, wiatr, co w drutach brzęczy -
małe, wesołe rzeczy!
*
Ja wiem: dla barbarzyńcy to są też drobnostki:
elementarze dzieci i kielnie ojcowskie,
sonety, Luwr, Uficje, twój syn, moja córka
i te drzewa, co szumią w wierszach Erenburga;
siewnik, piórnik, młot, smyczek i wesoły taniec,
kłosy, cegły i domy, i gniazda bocianie,
Kochanowski i Tycjan, Piotr Breughel i Cranach,
strona: - 1 - - 2 -
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: Przez świat idące wołanie...
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Asnyk Adam Mickiewicz W pustyni i w puszczy Iliada Inny świat Jądro ciemności  |
.:: top ::.
Copyright galczynski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt