Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
Wędrowni muzykanci
Wędrowni muzykanci,
ojej! oj-radi-re!
cudowni dyletanci
nie lubią smucić się;
a jeden gra na flecie,
drugi na skrzypcach gra
i chodzą tak po świecie -
ojej oj-radi-ra;
a jeden cały w piegach,
a drugi w kurtce pstrej
i nic im nie dolega -
oj-radi-ra! ojej!
Przemija rok za rokiem,
mija za rankiem ranek;
lecą pieniądze z okien
jak ptaszki pozłacane:
bo jeden smyczkiem mówi,
drugi na flecie gra -
bo któż by ich nie lubił?
Ojej! oj-radi-ra!
W drugi dzień Wielkiejnocy,
gdy pachniały hiacynty,
ci dwaj grający chłopcy
wypadek mieli przykry:
Psianoga! niech to diabli!
Zły los w paradę wszedł:
Jednemu skrzypce skradli,
zasię drugiemu flet.
- Nieszczęście, mój Wacusiu!
Co robić? Radźże! Radź!
- Piotrusiu, ach, Piotrusiu,
na czym będziemy grać?
Chleb mieliśmy z muzyki,
muzykę złodziej skradł.
Cóż za przypadek dziki!
O, podły, podły świat!...
A już się księżyc bielił
i wieczór z wiatrem tańczył...
Westchnęli i usnęli
wędrowni muzykanci.
Gdy przyszła nocna pora,
pojawił się cherubin,
co kwiaty miał w kędziorach,
na palcu wielki rubin.
Cherubin, sługa boży
w obłoku i atłasie,
przed jednym flet położył,
skrzypce przed drugim zasię.
I zasnuł ich dokoła
snem jako złotą nitką,
i zatroskane czoła
musnął zieloną witką.
Zbudzili się muzycy
nad ranem, chłodnym ranem.
Patrzą, a tu flet błyszczy
i skrzypce malowane.
Wędrownym muzykantom
Bóg zawsze pomoc da,
najdroższym dyletantom -
ojej! oj-radi-ra!
Konstanty Ildefons Gałczyński
1936
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: Wędrowni muzykanci
Dodaj komentarz
Wędrowni muzykanci
Konstanty Ildefons Gałczyński
|
Wędrowni muzykanci,
ojej! oj-radi-re!
cudowni dyletanci
nie lubią smucić się;
a jeden gra na flecie,
drugi na skrzypcach gra
i chodzą tak po świecie -
ojej oj-radi-ra;
a jeden cały w piegach,
a drugi w kurtce pstrej
i nic im nie dolega -
oj-radi-ra! ojej!
Przemija rok za rokiem,
mija za rankiem ranek;
lecą pieniądze z okien
jak ptaszki pozłacane:
bo jeden smyczkiem mówi,
drugi na flecie gra -
bo któż by ich nie lubił?
Ojej! oj-radi-ra!
W drugi dzień Wielkiejnocy,
gdy pachniały hiacynty,
ci dwaj grający chłopcy
wypadek mieli przykry:
Psianoga! niech to diabli!
Zły los w paradę wszedł:
Jednemu skrzypce skradli,
zasię drugiemu flet.
- Nieszczęście, mój Wacusiu!
Co robić? Radźże! Radź!
- Piotrusiu, ach, Piotrusiu,
na czym będziemy grać?
Chleb mieliśmy z muzyki,
muzykę złodziej skradł.
Cóż za przypadek dziki!
O, podły, podły świat!...
A już się księżyc bielił
i wieczór z wiatrem tańczył...
Westchnęli i usnęli
wędrowni muzykanci.
Gdy przyszła nocna pora,
pojawił się cherubin,
co kwiaty miał w kędziorach,
na palcu wielki rubin.
Cherubin, sługa boży
w obłoku i atłasie,
przed jednym flet położył,
skrzypce przed drugim zasię.
I zasnuł ich dokoła
snem jako złotą nitką,
i zatroskane czoła
musnął zieloną witką.
Zbudzili się muzycy
nad ranem, chłodnym ranem.
Patrzą, a tu flet błyszczy
i skrzypce malowane.
Wędrownym muzykantom
Bóg zawsze pomoc da,
najdroższym dyletantom -
ojej! oj-radi-ra!
Konstanty Ildefons Gałczyński
1936
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: Wędrowni muzykanci
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Asnyk Adam Mickiewicz W pustyni i w puszczy Iliada Inny świat Jądro ciemności  |
.:: top ::.
Copyright galczynski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt