Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
Ballada ślubna II
Skuła nam nogi ciemna siła
w płynie tłoczonym z maku,
lecz całe szczęście, że świeciła
twa klamra ze szmaragdu;
kłułem policzki, biłem pięścią
w rozmarzających dymach:
bo sen od maku szedł krawędzią -
ciemnoniebieski ślimak;
Karakuliambro, olbrzym słodki
ze starych bohomazów,
to był łeb śpiący twojej ciotki,
Wielkiej Xiężnej Kaukazu;
stał świecznik z pięciu Murzynami
przy śpiącej w oknie, blisko -
ślimak obwąchał ją różkami,
a potem zniknął nisko;
i ty zniknęłaś nagle. - Gdzieś ty?
Lecz głos mi w piersiach zamarł...
- Ach, tutaj jestem, tu, gdzie świeci
ta ze szmaragdu klamra;
chciałem zapalić kandelabry,
nie dałaś, smagła panno,
i przez korytarz jak przez Afrykę
szliśmy jeszcze nie znaną;
do stajni trzeba było dobiec:
zdawało się daleko...
Na wiązce słomy spał Joe, chłopiec
Dickensa, wuja twego;
owczarz z obliczem spał wesołem,
a księżyc stał za węgłem,
więc sam karetę wyciągnąłem
i koni sześć zaprzęgłem;
podczas odjazdu żadnych osób,
pudeł gniotących w piętę,
bo Biblia tylko, rurki do włosów
Wielkiej Xiężnej świśnięte;
ach, jak się śmiałaś, niegodziwa,
kiedym zacinał konie,
że ciotka na Murzynów kiwa,
by szli do łóżka do niej!
Na przełaj! przez truskawki, miła,
dojedzie się do traktu -
gadały koła i świeciła
twa klamra ze szmaragdu.
Konstanty Ildefons Gałczyński
1934
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: Ballada ślubna II
Dodaj komentarz
Ballada ślubna II
Konstanty Ildefons Gałczyński
|
Skuła nam nogi ciemna siła
w płynie tłoczonym z maku,
lecz całe szczęście, że świeciła
twa klamra ze szmaragdu;
kłułem policzki, biłem pięścią
w rozmarzających dymach:
bo sen od maku szedł krawędzią -
ciemnoniebieski ślimak;
Karakuliambro, olbrzym słodki
ze starych bohomazów,
to był łeb śpiący twojej ciotki,
Wielkiej Xiężnej Kaukazu;
stał świecznik z pięciu Murzynami
przy śpiącej w oknie, blisko -
ślimak obwąchał ją różkami,
a potem zniknął nisko;
i ty zniknęłaś nagle. - Gdzieś ty?
Lecz głos mi w piersiach zamarł...
- Ach, tutaj jestem, tu, gdzie świeci
ta ze szmaragdu klamra;
chciałem zapalić kandelabry,
nie dałaś, smagła panno,
i przez korytarz jak przez Afrykę
szliśmy jeszcze nie znaną;
do stajni trzeba było dobiec:
zdawało się daleko...
Na wiązce słomy spał Joe, chłopiec
Dickensa, wuja twego;
owczarz z obliczem spał wesołem,
a księżyc stał za węgłem,
więc sam karetę wyciągnąłem
i koni sześć zaprzęgłem;
podczas odjazdu żadnych osób,
pudeł gniotących w piętę,
bo Biblia tylko, rurki do włosów
Wielkiej Xiężnej świśnięte;
ach, jak się śmiałaś, niegodziwa,
kiedym zacinał konie,
że ciotka na Murzynów kiwa,
by szli do łóżka do niej!
Na przełaj! przez truskawki, miła,
dojedzie się do traktu -
gadały koła i świeciła
twa klamra ze szmaragdu.
Konstanty Ildefons Gałczyński
1934
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: Ballada ślubna II
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Asnyk Adam Mickiewicz W pustyni i w puszczy Iliada Inny świat Jądro ciemności  |
.:: top ::.
Copyright galczynski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt