Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
Na śmierć Halasa
świeckie oratorium
27 października umarłeś,
w wietrzną burzę.
A my samolotem przez burzę,
przez tęczę i burzę,
W sklepach, na ziemi, 5 listopada pokazywały się już
pierwsze zabawki gwiazdkowe.
A za konduktem synkowie.
Honza i Franta.
I żona jak czarny promień:
Buńka, Libusze.
Buńka.
Blondyna.
Przepisywaczka wierszy twych (i tego tak pięknego
na urodziny Klemensa Gottwalda).
Głos: alt,
coś ze skrzypcowego andantina.
Euterpe:
Kiedy poeta umiera,
ptaszki spadają z gałęzi.
Kiedy poeta umiera,
szlocha lud.
Płaczą robotnicy tekstylni.
Woda w Wełtawie nie płynie.
Bo ten, co wiersze tkał - Halas,
obalił się jak świeca przy fortepianie.
Ciemno.
Nie widać nut.
Epitafium
Jeszcze w lecie byłem u ciebie.
Słuchaliśmy muzyki Janaczka.
Jarzyłeś się jak wiele świec. A teraz nie wiem,
gdzie tu skryć się, żeby głośno zapłakać.
Wypadłeś z szyn.
Tylko wiersze twe zostały nam teraz.
Ale poezja to piękny czyn.
Poezja nie umiera.
Chór:
Kiedy poeta umiera,
źródła wysychają.
Kiedy poeta umiera,
dzieci krzyczą przez sen.
Wiatr jak wiele dzieci krzyczy po równinie,
to zmilknie, to żałobną flagę na palec sobie nawinie,
a po wieżach, po attykach
blask, niewczesna muzyka:
bezwstydna pełnia księżyca -
kiedy poeta umiera.
Umarł Halas. Ale my jako nuty w jego nutach.
I te nuty wciąż z nami są.
Halas, gwiazda z tej konstelacji, co Aragon,
Erenburg, Pablo Picasso, Pablo Neruda.
*
Komunistyczny Apollo jak słolice stoi w progu.
Franciszku, synu tkacza, ty jesteś żywy wiersz.
Twój wiersz pogodę ogłasza jak wiejski, morawski kogut
"KOGUT PŁOSZY ŚMIERĆ".
POEZJA NIE UMIERA.
Konstanty Ildefons Gałczyński
1949
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: Na śmierć Halasa
Dodaj komentarz
Na śmierć Halasa
Konstanty Ildefons Gałczyński
|
świeckie oratorium
27 października umarłeś,
w wietrzną burzę.
A my samolotem przez burzę,
przez tęczę i burzę,
W sklepach, na ziemi, 5 listopada pokazywały się już
pierwsze zabawki gwiazdkowe.
A za konduktem synkowie.
Honza i Franta.
I żona jak czarny promień:
Buńka, Libusze.
Buńka.
Blondyna.
Przepisywaczka wierszy twych (i tego tak pięknego
na urodziny Klemensa Gottwalda).
Głos: alt,
coś ze skrzypcowego andantina.
Euterpe:
Kiedy poeta umiera,
ptaszki spadają z gałęzi.
Kiedy poeta umiera,
szlocha lud.
Płaczą robotnicy tekstylni.
Woda w Wełtawie nie płynie.
Bo ten, co wiersze tkał - Halas,
obalił się jak świeca przy fortepianie.
Ciemno.
Nie widać nut.
Epitafium
Jeszcze w lecie byłem u ciebie.
Słuchaliśmy muzyki Janaczka.
Jarzyłeś się jak wiele świec. A teraz nie wiem,
gdzie tu skryć się, żeby głośno zapłakać.
Wypadłeś z szyn.
Tylko wiersze twe zostały nam teraz.
Ale poezja to piękny czyn.
Poezja nie umiera.
Chór:
Kiedy poeta umiera,
źródła wysychają.
Kiedy poeta umiera,
dzieci krzyczą przez sen.
Wiatr jak wiele dzieci krzyczy po równinie,
to zmilknie, to żałobną flagę na palec sobie nawinie,
a po wieżach, po attykach
blask, niewczesna muzyka:
bezwstydna pełnia księżyca -
kiedy poeta umiera.
Umarł Halas. Ale my jako nuty w jego nutach.
I te nuty wciąż z nami są.
Halas, gwiazda z tej konstelacji, co Aragon,
Erenburg, Pablo Picasso, Pablo Neruda.
*
Komunistyczny Apollo jak słolice stoi w progu.
Franciszku, synu tkacza, ty jesteś żywy wiersz.
Twój wiersz pogodę ogłasza jak wiejski, morawski kogut
"KOGUT PŁOSZY ŚMIERĆ".
POEZJA NIE UMIERA.
Konstanty Ildefons Gałczyński
1949
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: Na śmierć Halasa
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Asnyk Adam Mickiewicz W pustyni i w puszczy Iliada Inny świat Jądro ciemności  |
.:: top ::.
Copyright galczynski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt