Zobacz nowe serwisy Kulturalnej Polski!
Niobe
Dedykacja
I
Eutyforon
Uwertura
Bizancjum
Mała Fuga
II
Chacona
Kustosz
Ostinato
Mały Koncert Skrzypcowy
Nenia Niobe
III
Nieborów
Duży Koncert Skrzypcowy
Spotkanie Z Chopinem
Koncertu Skrzypcowego ciąg dalszy
***
IV
«O, radości, iskro bogów!»
Dedykacja
W południe wieku XX
Ten koncert ciemny jak wiatr w głazach,
Czeladnik u Kochanowskiego,
Złożyłem go w olsztyńskich lasach.
Tobie te dźwięki niosę w darze,
Niechaj otoczą twoje imię.
Ty dla mnie wodą w lata skwarze
I rękawicą jesteś w zimie.
Weź, Siedmiostrunna, rym ubogi,
Niech się we włosy ciemne wplata.
Ty - pieśń weselna mojej drogi,
Ty - blask i błysk nad światłem świata.
Przesłanie
Miła, gdy kartki te pożółkną,
Gdy wiatr się w głazach uspokoi,
Wnuk ujrzy w słońcu chmury brzeżek,
To będzie światło oczu twoich.
Eutyfron
Uwertura
1
Nieforemna, niewesoła,
dzień i noc nad brzegiem morza
stoi w skałę przemieniona -
2
biedna córa Tantalowa,
biedna żona Amfionowa,
Niobe, nieszczęsna rodzica
3
siedmiu synów, siedem córek,
Diana z Apollonem z łuku
rozstrzelali jej o świcie.
4
Wokół pustka bezroślinna,
żadnych świateł elektrycznych,
na kamieniu stoi kamień.
5
Niebo zimno patrzy w Niobe,
ciemna chmura błyska spodem
woda kamień ochlapuje.
6
Idzie żagiel horyzontem,
ale w inną stronę idzie,
nocka idzie, a tu mroźna
7
niewesoła, nieforemna.
Tam daleko bębni burza,
a tu z przodu wicher śpiewa.
8
Stoi Niobe z wielką głową,
śnieg nad głową zakołował,
głową żony muzykanta
9
głową żony Amfionowej,
głową córy Tantalowej,
tyle śniegu na powiekach.
10
Nie padają łzy kamienne,
nie rozświeca się poranek,
tylko mewy wrzeszczą.
Bizancjum
Alme
Caesar
Vatis
Miserere
Domine
Taką antyfonę napisał poeta Taliarch, syn bednarza, w smutku się pogrążywszy, i rozpisał ją na pięć najsławniejszych dzwonów miasta Bizancjum.
A imię pierwszego dzwonu: Eutyforon;
drugiego - Archengelus;
trzeciego - Gerion;
czwartego - Acroceraunia.
Takie są imiona dzwonów.
I kiedy dzwony wydzwaniały antyfonę Taliarcha, mówią, że od muzyki ich padał złoty cień na tysiąc dwieście kopuł, wronom wyrastały złote skrzydła, a chmury zazieleniały się, zaś stojąca na placyku Michała Archistratega figura Niobe wyraźnie weselała.
Pierwszy odzywał się Eutyfron i wołał ALME, ALME, po nim Archangelus ze swoim CAESAR, Mikołaj mówił VATIS, Gerion TUI, zaś dzwon Acrocetaunia, ten, co potem uciekł do Rzymu, beczał MISERERE i wszystkie te śpiewy mieszał, i braci zagłuszał, ale tak chytrze, że w jego dzwonieniu słychać było poszczególne dzwonienia: i Eutyfrona, i Archangelusa, i Mikołaja, i Geriona.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Wersja do druku 
Wyślij znajomemu
Komentarze
artykuł / utwór: Niobe
Dodaj komentarz
Niobe
Konstanty Ildefons Gałczyński
|
Dedykacja
I
Eutyforon
Uwertura
Bizancjum
Mała Fuga
II
Chacona
Kustosz
Ostinato
Mały Koncert Skrzypcowy
Nenia Niobe
III
Nieborów
Duży Koncert Skrzypcowy
Spotkanie Z Chopinem
Koncertu Skrzypcowego ciąg dalszy
***
IV
«O, radości, iskro bogów!»
Dedykacja
W południe wieku XX
Ten koncert ciemny jak wiatr w głazach,
Czeladnik u Kochanowskiego,
Złożyłem go w olsztyńskich lasach.
Tobie te dźwięki niosę w darze,
Niechaj otoczą twoje imię.
Ty dla mnie wodą w lata skwarze
I rękawicą jesteś w zimie.
Weź, Siedmiostrunna, rym ubogi,
Niech się we włosy ciemne wplata.
Ty - pieśń weselna mojej drogi,
Ty - blask i błysk nad światłem świata.
Przesłanie
Miła, gdy kartki te pożółkną,
Gdy wiatr się w głazach uspokoi,
Wnuk ujrzy w słońcu chmury brzeżek,
To będzie światło oczu twoich.
Eutyfron
Uwertura
1
Nieforemna, niewesoła,
dzień i noc nad brzegiem morza
stoi w skałę przemieniona -
2
biedna córa Tantalowa,
biedna żona Amfionowa,
Niobe, nieszczęsna rodzica
3
siedmiu synów, siedem córek,
Diana z Apollonem z łuku
rozstrzelali jej o świcie.
4
Wokół pustka bezroślinna,
żadnych świateł elektrycznych,
na kamieniu stoi kamień.
5
Niebo zimno patrzy w Niobe,
ciemna chmura błyska spodem
woda kamień ochlapuje.
6
Idzie żagiel horyzontem,
ale w inną stronę idzie,
nocka idzie, a tu mroźna
7
niewesoła, nieforemna.
Tam daleko bębni burza,
a tu z przodu wicher śpiewa.
8
Stoi Niobe z wielką głową,
śnieg nad głową zakołował,
głową żony muzykanta
9
głową żony Amfionowej,
głową córy Tantalowej,
tyle śniegu na powiekach.
10
Nie padają łzy kamienne,
nie rozświeca się poranek,
tylko mewy wrzeszczą.
Bizancjum
Alme
Caesar
Vatis
Miserere
Domine
Taką antyfonę napisał poeta Taliarch, syn bednarza, w smutku się pogrążywszy, i rozpisał ją na pięć najsławniejszych dzwonów miasta Bizancjum.
A imię pierwszego dzwonu: Eutyforon;
drugiego - Archengelus;
trzeciego - Gerion;
czwartego - Acroceraunia.
Takie są imiona dzwonów.
I kiedy dzwony wydzwaniały antyfonę Taliarcha, mówią, że od muzyki ich padał złoty cień na tysiąc dwieście kopuł, wronom wyrastały złote skrzydła, a chmury zazieleniały się, zaś stojąca na placyku Michała Archistratega figura Niobe wyraźnie weselała.
Pierwszy odzywał się Eutyfron i wołał ALME, ALME, po nim Archangelus ze swoim CAESAR, Mikołaj mówił VATIS, Gerion TUI, zaś dzwon Acrocetaunia, ten, co potem uciekł do Rzymu, beczał MISERERE i wszystkie te śpiewy mieszał, i braci zagłuszał, ale tak chytrze, że w jego dzwonieniu słychać było poszczególne dzwonienia: i Eutyfrona, i Archangelusa, i Mikołaja, i Geriona.
strona: - 1 - - 2 - - 3 - - 4 - - 5 - - 6 - - 7 -
Wersja do druku Wyślij znajomemuKomentarze
artykuł / utwór: Niobe
Dodaj komentarz
 Menu: Cytaty, sentencje Linki: Adam Asnyk Adam Mickiewicz W pustyni i w puszczy Iliada Inny świat Jądro ciemności  |
.:: top ::.
Copyright galczynski.kulturalna.com
Wydawca: Olsztyńskie Towarzystwo Inicjatyw Kulturalnych - Kulturalna Polska
współpraca • autorzy • kontakt